Recensie eerder verschenen bij Bikopzeewolde.nl
Wanneer de Arabische Lente in 2011 volledig is ontwaakt, ontstaat ook in Beiroet de eerste onrust. Terwijl de huizen branden, legt dertiger Amin zijn herinneringen vast. Aan 1994, toen hij met zijn grootmoeder terugkeerde naar Libanon, twaalf jaar na de dood van zijn ouders. Aan zijn vriendschap met Jafar, met wie hij door de voor hem onbekende naoorlogse wereld zwierf. En aan hoe hij zo pijnlijk moest leren dat er in dit land nooit zekerheid zal zijn; niet over het verleden, niet over zijn vriendschappen, niet over de geschiedenis van zijn familie.
Dit is een erg bijzonder boek. Jarawan weet de lezer mee te nemen door zijn bijzondere en compleet eigen schrijfstijl in combinatie met een boeiend en indrukwekkend verhaal. Ik heb nog nooit iets gelezen wat hier op lijkt.
Eén van de bijzondere kenmerken van dit boek is de schrijfstijl. Jarawan schrijft erg beeldend waarbij de omgeving tot leven komt. Dit zonder langdradig of wollig te worden. Dat resulteert in treffende omschrijvingen die de lezer meesleuren in het Libanon van de jaren negentig.
Jarawan gaat verder bijzonder om met de tijd. Amin vertelt nu eens over 1994, en dan over 2005. De verschillende herinneringen lopen allemaal door elkaar. Zo wordt uiting gegeven aan de zoektocht van Amin om het verleden te begrijpen en aan het ophalen van herinneringen, iets wat niet chronologisch gebeurd. Tegelijkertijd wordt zo de spanning verhoogd: soms mist informatie uit vroegere of juist latere perioden om een compleet beeld te hebben van wat er gebeurd is. De tijdsprongen geven dus zowel informatie over het personage als dat het een effect heeft op de lezer.
Deze technieken zijn toegepast om een indrukwekkend verhaal te vertellen. Het gaat over een Libanon die verwoest is, over kinderen die de wereld om hen heen niet begrijpen, over volwassenen die het verleden proberen te verwerken. Langzaamaan wordt toegewerkt naar het hoofddoel van het boek: het lied voor de vermisten, een boek opgedragen aan hen die tijdens de burgeroorlog vermist raakten en waar niemand ooit nog iets van gehoord heeft. Stapje voor stapje worden de effecten van de burgeroorlog alsmaar duidelijker. Zowel voor Amins oma, die nooit meer dezelfde is geworden, als voor Amins vriend Jafar, die veel te verwerken heeft. Ieder personage is geraakt door de burgeroorlog en ieder personage gaat er op zijn of haar eigen manier mee om.
Verder is dit een boek over de zogenoemde 'verloren generatie': de generatie die tijdens de burgeroorlog kind waren. Zij zijn het hardst geraakt. Jafar kende geen andere wereld dan een Libanon in oorlog. Als Beiroet zich wat begint te herstellen ziet hij een wereld die hij niet meer herkent, waar hij zich niet meer prettig bij voelt. Amin was tijdens de burgeroorlog in Duitsland. Van Libanon begrijpt hij niet veel. Dat maakt dat dit boek ook een verhaal is over de zoektocht van een kind in een voor hem onbegrijpelijk land, in een onbegrijpelijke tijd.
Ik ben enorm geraakt door dit bijzondere verhaal dat op een unieke wijze is verteld. Ik geef het boek vijf sterren.
Reactie plaatsen
Reacties