In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De ss-officieren benoemen hem tot 'Tätowierer', tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 4562. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita's dood durft Lale hun uitzonderlijke overlevingsverhaal te delen.
(Bol.com)
Bij elke bladzijde realiseer je je dat het echt gebeurd is. Dat de gruwelen die Lale, maar ook andere gevangenen moeten hebben doorstaan, echt gebeurd zijn. Dat er echt mensen hebben bestaan die deze gruwelen anderen aandeden. Dat families bewust werden gescheiden, dat er elke dag mensen overleden aan voedselgebrek en hard werken. Dat al deze mensen in het begin de hoop koesterden dit te overleven. Dat dit echt gebeurd is, maakt het boek zo indrukwekkend.
Maar Lale, zijn kracht, zijn positieve mindset zijn manier van overleven is misschien wel nog indrukwekkender. Uit dit boek blijkt wel dat Lale een uitzonderlijke man is geweest. Hij heeft voor zichzelf een goede positie in het kamp weten te bemachtigen, iets wat maar weinig mensen is gelukt, en gebruikte die positie om anderen te helpen. De moed die hieruit spreekt is te bewonderen.
Het verhaal is ook nog eens op een mooie manier gebracht. Het verhaal begint op het moment dat Lale in de trein naar Auschwitz zit. Je leest over Lale's ervaringen in het kamp en hoe zijn liefde met Gita ontstaat. Tussendoor zijn flashbacks naar Lale's thuis. Daardoor leer je Lale steeds beter kennen als persoon naarmate het verhaal vordert.
Het verhaal heeft ook een mooie toevoeging: een nawoord van Gary, Lale en Gita's zoon. Hij schetst hoe hij is opgegroeid, hoe Lale en Gita als ouders zijn geweest. Dit doet hij op een mooie manier.
Ook staan achterin drie foto's van Lale en Gita.
Ik geef dit boek 4,5 sterren.
Reactie plaatsen
Reacties