In concentratiekamp Auschwitz is pal onder de ogen van de nazi’s in het geheim een schooltje opgezet. Daar waar boeken streng verboden zijn, verbergt de veertienjarige Dita onder haar jurk de kleinste en meest clandestiene bibliotheek die ooit heeft bestaan. De acht boeken worden door haar en de andere kampgenoten gekoesterd als schatten. Dita geeft niet op en verliest nooit de wil om te leven.
(Bol.com)
Dit boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Iturbe heeft het verhaal grotendeels geschreven aan de hand van gesprekken met Dita.
Het is een heel ontroerend en meeslepend verhaal. Elke keer als ik denk dat ik nu toch wel alles over de Tweede Wereldoorlog gelezen heb komt er weer iets nieuws. Ook dit boek schetst weer een nieuw, persoonlijk verhaal. Je leest over de onmenselijke omstandigheden waarin de gevangenen moesten leven, over hoop en wanhoop, over moed en kracht. Ook laat dit verhaal zien dat de scheidslijn tussen goed en slecht niet altijd even duidelijk is.
Een minpuntje vind ik wel de plotselinge perspectiefwisselingen, die niet altijd even duidelijk aangegeven zijn. De perspectiefwisselingen worden niet altijd gemarkeerd door een witregel of het begin van een nieuw hoofdstuk. Daardoor was er bij mij soms even verwarring vanuit wie sommige delen zijn geschreven.
Ook was er een kort stukje over Anne en Margot die eigenlijk niets toevoegt aan de rest van het verhaal. Dita heeft dus in hetzelfde kamp gezeten als Anne en Margot, maar had verder geen contact met hen. Waarom is dit deel dan toegevoegd?
In het boek zijn een aantal verschillende verhaallijnen opgenomen. Dit maakt het boek een stuk interessanter en minder eenzijdig. Jammer is wel dat de verhaallijnen niet altijd even goed samen komen.
De flashbacks van Dita voegen veel toe aan het verhaal. Het boek begint in het concentratiekamp in 1944, maar aan de hand van herinneringen van Dita komen we meer te weten over haar geschiedenis en wat zij heeft meegemaakt. Dit zorgt voor meer afwisseling en maakt het verhaal nog interessanter.
Al met al is het een persoonlijk, ingrijpend verhaal over de onmenselijke omstandigheden in de concentratiekampen en tegelijkertijd de kracht en hoop die uitgaat van boeken. Het is ontroerend en meeslepend en laat je niet meer los.
Ik geef dit boek vier sterren.
Hier nog een leuk interview met Dita:
https://hhcoalition.info/2020/04/21/dita-kraus-interview/
Reactie plaatsen
Reacties