Edith Hahn studeert rechten in Wenen wanneer Oostenrijk door de Duitsers wordt ingelijfd. Ze wordt vanuit het joodse getto naar een werkkamp in Duitsland gestuurd. Na maanden van onmenselijk zwaar werk kan Edith eindelijk weer naar huis, maar in Wenen is de situatie voor joden dramatisch verslechterd. De schok is groot als ze hoort dat haar moeder op transport is gesteld naar een concentratiekamp in Oost-Europa en als blijkt dat haar vriend Pepi niet de rots in de branding is die ze nu zo hard nodig heeft.
Uit angst om opgepakt te worden, besluit Edith niet terug te keren naar het getto. Ze verwijdert de davidster van haar kleren en zwerft door de stad. Met valse papieren komt Edith in München aan. Daar ontmoet ze Werner, een charmante nazi officier die op slag verliefd wordt op haar en haar ten huwelijk vraagt. Ondanks het enorme gewetensconflict en de angst om haar grootste geheim - haar joodse identiteit - te moeten prijsgeven beseft Edith dat dit aanzoek haar redding kan betekenen.
Dit boek vertelt het indrukwekkende verhaal van Edith Hahn. Edith Hahn heeft dit boek zelf tot stand weten te brengen, waardoor het een erg persoonlijk verhaal is. Dat maakt het gelijk ook zo moeilijk om te beoordelen. Hoe beoordeel je iemands persoonlijke ervaringen tijdens de oorlog?
Wat ik wel kan zeggen is dat, zelfs na zoveel oorlogsboeken gelezen te hebben, ik de verhalen elke keer weer schokkend vind. In elk waargebeurd verhaal lees je over de verschrikkingen die de persoon heeft moeten doorstaan. Dit boek gaat niet echt over de concentratiekampen, hoewel Hahn ook een tijdje als werkkracht is weggestuurd. Het gaat meer over het leven in Nazi-Duitsland. Hahn heeft zich als een ariër moeten voordoen, wat heftige gevolgen had. Ze heeft haar eigen karakter moeten onderdrukken, ze heeft moeten doen alsof ze iemand was die ze niet werkelijk was, ze heeft haar geloof opzij moeten zetten. Enkel om te kunnen overleven. Het is zo heftig om te lezen. Hoe heeft iemand dit allemaal kunnen doormaken?
Het verhaal is ook erg prettig geschreven. Gewone, duidelijke taal, vertelt het verhaal van begin tot eind zonder veel onderbrekingen. De schrijfstijl neemt je mee in het verhaal. Persoonlijke gevoelens staan voorop. Hahn weet haar belevenissen goed te omschrijven, waardoor je helemaal door het verhaal meegesleept wordt. Het geeft een levendig beeld van het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het enige wat ik jammer vind, is dat er niet erg veel geschreven is over haar leven na de oorlog. Ik had graag gelezen hoe Hahn Beer bijvoorbeeld ontmoet had, hoe ze omgegaan is met het oorlogstrauma, hoe het haar dochter vergaan is et cetera. Misschien dat hier vanuit persoonlijke redenen voor gekozen is, maar toch vind ik het wel jammer. Misschien dat ik te nieuwsgierig ben :).
Ik geef dit boek 4,5 sterren.
Reactie plaatsen
Reacties