Recensie eerder verschenen bij Blikopzeewolde.nl
Heinz Oster was pas vijf jaar oud toen Adolf Hitler in 1933 aan de macht kwam. Als een van de 2.011 Joden die in Keulen in 1941 door de Gestapo werden opgepakt, werd ook hij gedeporteerd. De twaalfjarige jongen werd vervolgens van kamp naar kamp gestuurd. In Auschwitz ontsnapte hij aan de gaskamer omdat de paardenfokkerij staljongens nodig had. Hij hield zich wanhopig vast aan de overtuiging dat als hij zich onmisbaar zou maken, hij een grotere kans zou hebben om deze hel te overleven.
Heinz was een van de weinige Keulse Joden die na de oorlog de kampen levend verliet. Na de oorlog emigreerde hij naar Amerika en veranderde zijn naam in Henry. Dit is zijn verhaal.
De staljongen van Auschwitz is een indrukwekkend verhaal om te lezen. Heinz was pas vijf toen Hitler aan de macht kwam en meteen merkte hij de veranderingen. Zo moest zijn familie hun radio inleveren en moest het gezin verhuizen naar een veel kleiner appartement in een mindere buurt waar ze met veel te veel mensen in een te kleine woning leefden. Henry vertelt in dit boek zijn verhaal, vanaf dat Hitler aan de macht kwam tot het opbouwen van een leven in de Verenigde Staten.
In het verhaal lezen we hoe Heinz opgroeide. Heinz had geen normale jeugd want aan bijna alles was een gebrek, al voordat hij gedeporteerd werd. Er was een tekort aan eten en de familieleden moesten om de beurt slapen omdat er te weinig plek was. Na de deportatie naar Lódz, een getto in Polen, werd het leven nog zwaarder. Hij werd in een huis gestopt vol vreemden waar niet genoeg ruimte was voor de vele personen die er moesten leven, er was nooit genoeg te eten, het werk was uitputtend en er was de constante angst om weggevoerd te worden. Door veel geluk wisten Heinz en zijn moeder lange tijd aan de deportatie naar concentratiekampen te ontsnappen maar in 1943 werden ook zij afgevoerd. Heinz werd van zijn moeder gescheiden en belandde van het ene concentratiekamp in het andere waar hij met grote moeite wist te overleven.
Het bijzondere aan dit boek is dat het verhaal niet eindigt bij de bevrijding, zoals veel andere oorlogsboeken. Henry beschrijft hoe het leven na de bevrijding was voor een minderjarige jongen als hij. Door ondervoeding was hij klein voor zijn leeftijd, had hij ondergewicht en was hij nooit in de pubertijd terecht gekomen. Ook vertelt Henry hoe niemand wist wat te doen met de vele minderjarige jongens die veelal al hun familieleden hadden verloren. Heinz had geluk. Hij kon uiteindelijk terecht bij een oom in Amerika. Maar ook daar eindigt het verhaal niet. Heinz moest een vreemde taal leren terwijl hij al veel school had gemist en probeerde door te studeren iets van zijn leven te maken. Het antisemitisme was echter nog niet uit de samenleving verdwenen en Henry, die zijn naam veranderde om het meer Amerikaans te laten klinken, moest naast zijn studie werken aangezien zijn oom en tante weinig geld hadden. Henry slaagde er echter in een leven voor zichzelf op te bouwen, de ultieme wraak voor de Duitsers die hem en alle andere joden probeerden uit te roeien.
Henry vertelt zijn verhaal op een nuchtere maar intieme manier. Hij doet gedetailleerd verslag van zijn ervaringen. Hij weet de lezer mee te nemen in zijn levensverhaal door te beschrijven wat hij heeft meegemaakt en wat dit met hem deed. Door Henry’s prachtige manier van vertellen zal dit verhaal een impact hebben op iedereen die het leest.
Henry geeft zijn verhaal daarnaast genoeg context om een levendig beeld op te wekken van de toenmalige gebeurtenissen en omstandigheden. Ook de vele foto’s in het boek zorgen ervoor dat je je een beeld kunt vormen van de omstandigheden.
Henry Oster weet kortom impact te maken met zijn bijzondere levensverhaal dat op een intieme manier is opgeschreven. Ik geef het boek 4,5 sterren.
Reactie plaatsen
Reacties